#SpukuTorie 1422015 De dag was aangebroken. Vroeg opstaan, douchen, spullen voorin zetten en wachten op mijn tante om naar Brownsberg te gaan. Wij gingen met een groep van 7, waarvan 2 volwassenen en 5 kinderen (neven en nichten). Ik ben 22 jaar. Deze ervaring deed ik op, op mijn 13de. De reis naar Brownsberg was erg leuk. Daar aangekomen kregen we de sleutel naar het huis dat wij voor 2 dagen hadden afgehuurd. Het huis was half op land en half boven het ravijn. Dat maakte het huis extra spannend. In het huis aangekomen, kozen wij direct onze kamer. Er waren 2 kamers. 1 kamer ging naar mijn oom en tante en 1 kamer ging naar de kinderen. Maar er waren maar 3 bedden in onze kamer. In de voorkamer was er een stapelbed. Wij besloten het bed naar onze kamer te brengen, maar dat mocht helaas niet. Wat mij erg opviel was de muur van onze kamer. Die zat vol geschreven met namen en woorden van mensen, “…was here”. Ik moest er wel om lachen en dacht bij mezelf: “typisch iets van ons Surinamers. Ook ik zal mijn naam plaatsen voordat wij vertrekken van hier “.
Een half uur na het huis rond gewandeld te hebben, kreeg ik erge drukkende hoofdpijn. Iedereen stond al klaar om een boswandeling te maken om de “Wild Life” van Brownsberg te spotten en ik wilde heel graag meegaan met hun. Vanwege de hoofdpijn kon ik het niet maken om deze inspannende wandeling te doen, dus had ik besloten om te gaan slapen in de kamer zodat ik mijn hoofd een beetje kon rusten. De rest besloot wel te gaan lopen. Terwijl ik daar lag te slapen, voelde ik stofdeeltjes op mijn gezicht vallen. Ik dacht dat het kwam van het plafond. Ik had nog steeds een barstende koppijn, maar ik zat op en veegde de stof af van mijn gezicht. Ik keek nog even in het rond en naar het plafond om te kijken of er misschien houtboorders waren die van die korreltjes laten vallen. Nada…ik keek toen naar de stofdeeltjes en merkte op dat het fijne stukjes hout waren die ik afveegde van mijn gezicht. Ik ben toen maar weer gaan slapen.
Ik werd wakker gemaakt door de stemmen van mijn neven en nichten en wist dus dat ze terug waren. Ook mijn hoofdpijn was weg. Ik stond op en het eerste dat mij opviel was diezelfde wand waar ik naar staarde. Ik zag een paar nieuwe inkervingen en zag mijn naam volledig ingekerfd in de houten muur naast het bed waar ik op sliep. Ik stond een tijdje ernaar te kijken, omdat het mijn verstand te boven ging om mijn naam te zien staan zonder het zelf te hebben aangebracht. Opeens zag ik ook de anderen hun namen. Iedereens naam stond op de muur geschreven. Ik schrok heel erg en begon mijn hartslag te voelen omdat dit een abnormaal verschijnsel was. Ik rende uit de kamer en riep mijn tante om te komen kijken. In de kamer aangekomen, waren alle namen verdwenen. Mijn tante liep lachend de kamer uit en zei dat we haar niet bang kunnen maken. Ik stond perplex t kijken naar de muur waar daarnet nog alle namen stonden van ons. Ik wist dat ik dit niet gedroomd had en ik wist 100% dat wat ik heb gezien geen gezichtsbedrog was. De dag verliep verder gewoon heel goed en ik was binnen de kortste keren het hele gebeuren van de namen vergeten.
Die avond was erg leuk begonnen. Een potje kaarten maakte de avond helemaal compleet. Al heel snel besloten mijn oom en tante te gaan slapen omdat ze kapot moe waren van de lange wandeling van die middag. Wij waren alleen in de voorkamer en zaten op het stapelbed te praten. De hele voorkamer bestond uit 5 grote ramen naast elkaar. Die ramen leidde naar het balkon en de voordeur van het huis. Het was 11 uur ‘s nachts toen er 3 maal getikt werd op het eerste raam. Wij schrokken even, maar stoorden ons verder niet aan. Na ongeveer 2 minuten werd er weer getikt, maar dit keer op het tweede raam. Ik begon hiervan een beetje bang te worden en keek bezorgd in het rond. De inkervingen van onze namen in de muur begonnen weer in mijn gedachten op te komen. Maar ik probeerde te kijken naar de richting van de keuken, maar mijn ogen begonnen te tranen zodra ik die richting opkeek. Dit gebeurde elke keer weer als ik probeerde te kijken in die richting. Ik liet het maar voor wat het was en we gingen verder met ons gebabbel over leuke dingen.
Na een kwartier tijdens ons flink gebabbel, werd er 3 keer op het derde raam getikt. Ik keek weer naar de keuken en kon niets zien. Mijn ogen traanden elke keer weer. Wij waren allemaal bang geworden van het getik en daardoor besloten 2 nichtjes om te gaan slapen. De overige die nog wakker waren gingen luidruchtig door met onze “tori’s” over alles en nog wat. Tante werd wakker van het lawaai en vroeg ons om te gaan slapen, omdat we de volgende dag al vroeg op de been zouden zijn. Algauw werd er getikt op het 4e raam. Dit getik maakte ons zenuwachtig, maar we hadden zo een leuke tijd dat we het gauw vergaten en met elkaar doorspraken. Ineens kreeg mijn neef (die klaarwakker was) zo een slaap dat hij zijn ogen niet kon openhouden. Nadat hij was gaan slapen waren we met zijn tweeën op gebleven. Bij het vijfde raam begint de houten vloer van het balkon. Opeens zei ik: “Stil…luister”. Wij hoorden zware voetstappen lopen op het balkon. Gunst…dit is niet wat ik wilde meemaken op mijn vakantie op Brownsberg. We schrokken erg en keken recht naar de voordeur van het balkon. Het ding dat buiten liep zocht onze aandacht of wilde zelfs naar binnen komen. We vreesden van de situatie dat we niet meer spraken en gewoon naar elkaar en in het rond keken. Het werd ineens doodstil…geen krekel of geluiden van de nachtdieren en insecten. Opeens hoorden we de zware voetstappen heel snel lopen in de richting van de houten voordeur van het balkon en direct daarna hoorde we 3 zware bonzen op de deur. Wij gilden het uit en renden gezamenlijk de keuken in.
Ik weet niet wie het was of wat het was, maar in de keuken aangekomen zagen we een vorm van een vrouw die hing van het plafond met een touw aan haar nek. Stonden daar te gillen en wisten niet wat ons overkwam. De vorm was niet duidelijk en het leek van vorm te veranderen. We renden naar de kamer van ons en sloten de deur achter ons dicht. Ik alle hoop dat mijn oom en tante wakker zouden worden van ons gegil en in de kamer zouden komen ben ik op het bed gaan liggen. Zoveel dingen gingen door mijn hoofd. Ik weet niet wanneer ik in slaap was gevallen, maar ik werd wakker omdat mijn bed onder mij in mekaar stortte. Ik durfde niet te bewegen en bleef dus liggen op een kapot bed. Mijn nicht die wakker was geschrokken van het geluid, keek me aan met vrees in haar ogen. Ik plaatste een vinger op mijn mond en sloot mijn ogen. Ik hoopte dat ze ook bleef liggen. Het was nog steeds nacht en hoopte dat het zo snel als mogelijk ’s morgens werd. Ik bleef liggen omdat het me een veiliger gevoel gaf. ’s Morgens vertelden we wat ons overkomen was aan mijn oom en tante. Zij namen het met een korreltje zout en begonnen met ons ontbijt en het ready maken om naar de watervallen te gaan. Wij waren erg blij dat we uit het huis gingen. Na flink genoten te hebben van de natuur en de watervallen waren we weer thuis. Ik liep naar mijn kamer toen ik doorhad dat er enkele nieuwe woorden waren gekerfd in de houten wand. Het waren geen aardige woorden. Enkele van deze waren: kill, blood, suffer en een tal van zulke dergelijke woorden. Ik rende uit de kamer en durfde niemand iets te zeggen omdat ik niet wilde dat de andere bang werden, want mijn oom en tante geloofden ons toch niet. Na het middag eten hebben we gezamenlijk de verschillende watervallen bezocht. Toen we eindelijk weer bij het huis aankwamen was het snel inpakken en terugrijden naar de stad. Bij de poort aangekomen om uit te checken keek een oude vrouw naar binnen en zei tegen ons dat niet veel mensen de hele nacht kunnen door brengen in het huis. Het is zelfs voorgekomen dat mensen midden in de nacht (zonder in te pakken) rennen uit het huis, de plek verlaten om dan de volgende dag hun spullen op te halen. Ze lachte en liep rustig weg. Ik was erg blij om eindelijk weer thuis te zijn na de enge avond op Brownsberg.