#SpukuTorie 1292015 Dit alles gebeurde in 2012 toen we onze intrek hadden genomen in een huurhuis. Mijn man, ik en onze jongste dochter, woonden toen in het huis. Mijn oudste dochter woonde al op zichzelf maar zo af en toe kwam ze ons wel bezoeken. Het was een nare ervaring, maar ik kan wel zeggen dat ik dit nooit meer wil meemaken. Mijn naam is Danique en dit is mijn verhaal.
We woonden al een aantal maanden in het ons en mijn man en ik voelden ons niet meer prettig in het huis. Het huis zelf was van een kennis van ons en die had ons verteld dat er ook niets met het huis aan de hand was. We konden hem op zijn woord nemen, maar aangezien we ons op een gegeven moment niet meer lekker voelden in het huis, kwamen we tot de conclusie dat er iets niet goed was hier. Ik kreeg sterk het gevoel dat we niet alleen waren. Het gevoel dat je wordt bekeken vanuit donkere hoeken van het huis of van de kamer, het begon lastiger te worden met de dag. Ik vertelde mijn partner dat er iets niet goed was en ik kon het aanvoelen. Ik ben zelf een zeer bijgelovig mens en ik ga af op wat mijn gevoel me zegt. Vertrouw je eerste gevoel altijd.
Wat mijn verbazing schetste, was dat er op de donderdag avond vreemde dingen gebeurde in en rondom het huis. Ik weet nog dat we wakker schrokken en zaten te kijken naar elkaar. We waren niet wakker geschrokken van een geluid ofzo…we schrokken gewoon beide wakker. Mijn man keek mij aan en zou het wat zeggen toen er hard werd gebonsd op het raam van onze kamer. We keken beiden naar het raam, maar ik wist tenminste dat het raam aan de kant van het bos was dat naast ons huis stond. Ik pakte mijn telefoon en wilde kijken naar de tijd, maar toen ik het aanmaakte hoorde ik opeens een zacht gefluit dichtbij het hoofdeinde van mijn bed, dus precies naast mij. Ik schoof langzaam op naar de richting van mijn man. We durfden niet op te staan om de schakelaar aan te maken, omdat we een hele negatieve lading voelden in de kamer. We zaten stil te kijken in het rond en schrokken weer van het bonzen op het raam. Die avond hebben we geen oog meer dicht gedaan.
Een keer was mijn oudste dochter op bezoek en sliep in mijn kamer. Wat ze beschreef was het volgende: “Ze sliep en schrok ook gewoon wakker zonder enige reden. Ze zat op in bed en tuurde in de donkere kamer om te zien wat er aan de hand was. Ze dacht dat ze was wakker geschrokken om een geluid, maar het bleek niet zo te zijn. Ze zou net de deken beter over haar lichaam zetten, toen het met een ruk werd weg getrokken van het bed. Op hetzelfde moment zag ze de schaduwen van korte mensen met groot omvangen hoofden.” Ze kon ook niet langer in de kamer slapen en ging toen op de bank in de woonkamer liggen met haar zusje. We waren niet thuis, vandaar dat ze in de kamer sliep met haar zusje, omdat die bang begon te worden van de dingen die ze blijkbaar begon te zien. Toen we thuis aangekomen waren, vond ik haar dus liggen op de bank met haar zusje en ik wist dat er iets vervelends was gebeurd. Ik heb nog een frisse douche genomen en ben toen de anderen gaan halen om gezamenlijk in de kamer te slapen. Die nacht, toen alle lichten al uit waren gedaan, keek ik naar mijn telefoon om een paar WhatsApp berichten te lezen toen ik weer precies naast mijn hoofdeind, het gefluit hoorde. Ik keek heel langzaam naar de plek, maar kon niets en dan ook niets zien. “Heb je het gehoord”, vroeg ik zachtjes aan mijn man die nog niet sliep. Hij zei dat hij totaal niets had gehoord. Maar ik kan best begrijpen dat hij te moe was om nog aandacht te besteden aan de geluiden binnen de kamer. We zijn toen in slaap gevallen. Opeens werd ik wakker van het geluid van voetstappen op het dak. Het was zo luid en duidelijk dat het erop leek alsof iemand op het dak aan het lopen was, maar probeerde het zo voorzichtig mogelijk te doen. Ik hoorde hoe de zinkplaten aan het deuken waren. Op hetzelfde moment schrikt mijn oudste dochter wakker, die op het extra bed sliep. Ze rende naar me toe en sprong het bed in en trok haar benen zo hoog de lucht in. “Ma, iemand speelde met mijn tenen…iets trok me aan mijn tenen”, zei ze op een hysterische toon. Mijn man werd wakker van het hele gedoe van ons. We zaten nu met z’n vieren op het bed en zagen hoe zich 2 schaduwen manifesteerden binnen de kamer voor ons bed. “Mama, ze zijn je je huis…mama…ze zijn in je huis”, begon mijn oudste te huilen. We zaten daar als verstijfd en konden niet eens uit bed stappen. De angst was voelbaar en de twee entiteiten stonden daar te kijken voor langer dan een uur. Ik begreep dat ze zich voeden op de angst en de negatieve energie die wij uitstraalden door die angst. Ze verdwenen toen gewoon in het niets.
Let wel…dit alles gebeurde alleen op de donderdag. De rest van de avonden was er niets te bemerken van geesten of entiteiten of het gefluit die we ’s nachts hoorden. Een keer zaten we in de woonkamer en we hoorden weer het gefluit vanuit een boom op ons erf. De keukenramen waren nog open. Ik stond op om ze te gaan dichtdoen, toen er een lange door-merg-en-nieren doordringende fluit naar binnen kwam. Ik rende naar het raam en sloeg hij bijna kapot dicht. Ik wist niet wat er gebeurde in het huis en ik moest en zal erachter komen. Mijn man en ik zijn toen een bezoek gaan brengen aan mensen die sterk zijn op dit gebied en die weet hebben van zaken. Zo ontmoetten we een persoon via-via. We waren wanhopig en konden elke hulp gebruiken. We vertelden hem over de situatie thuis en hij maakte een afspraak om langs te komen voor een “kijk”. Hij was in de vooravond aangekomen en we verwelkomden hem in ons huis. Hij deed zijn ronde en het enige dat hij deed was het maken van een geluid, “hmm-hmm”. Hij bleef wel een hele lange tijd in onze slaapkamer rondlopen, maar toen hij eindelijk klaar was, zei hij dat we ons moeten aanmelden bij hem thuis. Hij zou het niet hier in ons huis kunnen bespreken, want het was “onveilig”. Toen we bij hem waren aangekomen de volgende dag, vroeg hij ons hoeveel van de entiteiten we hadden gezien. Hij voegde direct eraan toe dat er twee gezonden zijn naar ons huis. “Krijgen jullie de laatste tijden vaker ruzie?”, vroeg hij. Het was ook zo. We maakten om de stomste en kleinste dingen ineens ruzie. Hij zei dat het woudgeesten zijn, de entiteiten die we in Suriname kennen als de Bakru. Hij zei dat hij de volgende donderdag avond wil komen om ze weg te drijven en eventueel met ze te praten.
Die donderdag kwam hij weer naar ons huis toe en vertelde ons dat de dingen hier zijn gekomen om jullie blind te maken. Niet letterlijk blind, maar blind voor de dingen die we gebruiken zoals geld, liefde enz. enz. Hij vertelde ons dat ze huisden in de slaapkamer, waar de meeste privé dingen van de dag en van de relatie worden besproken en gedaan. Hij liep de kamer en begon een conversatie met de dingen. Wij konden jammer genoeg niets en dan ook niets horen, maar het leek alsof hij met ze sprak. Opeens sprak hij een naam uit. Een familienaam, die bij ons wel bekend voorkwam. In eerste instantie sprak hij het niet goed uit, maar opeens begon hij de naam te herhalen. “We kennen de persoon”, zei ik toen. Hij keek ons aan en vroeg nogmaals: “Kennen jullie die naam?” Ja, we kenden het en het was onze buurvrouw. We kenden haar niet eens echt als iemand met wie we echt veel bemoeiden. Het was gewoon een “daag” en “hallo” tussen ons. We hadden niet eens een vriendschappelijke band met haar. Maar waarom zou ze ons dit willen aandoen? “Moet ik ze terugsturen naar de persoon die ze had gezonden”, vroeg de man opeens. “Nee…we laten haar over aan karma…maar die dingen moeten wel weg uit het huis”, zei ik toen boos. Toen hij helemaal klaar was, werd het vanaf die dag heel stil en rustig in huis. Alles was goed en we hebben nog een heel lang jaar daar gewoon zonder enige last.
“Waarom een ander kwaad doen zonder een reden? Vergeet niet…. What Goes Around Comes Around”