Toen ik 8 jaar oud was, beleefde ik een ervaring die me altijd bij zal blijven. Het was een avontuur dat begon met mijn vader, mijn broer, mijn neefje, zijn moeder en mijzelf, diep in het hart van het bos. We besloten om een paar dagen te gaan jagen, vissen en genieten van de rust in een afgelegen hut, diep verscholen in het dichte woud. Mijn vader had zelfs een kleine moestuin aangelegd bij de hut. Om daar te komen, moesten we een boot nemen, want er was geen andere manier om er te komen.
Na een paar dagen vol avontuur en het vangen van onze eigen maaltijden, schoot mijn vader een hert. Hij aarzelde niet en begon meteen met het schoonmaken van het dier. Echter, toen de avond viel, realiseerden we ons dat we niet genoeg ijs hadden om het vlees goed te bewaren. Daarom besloten we, ondanks het invallen van de duisternis, om terug te keren naar huis.
Onderweg naar huis stuitten we op een onverwachte hindernis: een enorme omgevallen boom versperde de gehele kreek. Mijn vader en broer begonnen met het kappen van de takken om een doorgang te creëren, maar de duisternis sloeg snel toe. Terwijl ze werkten, besefte mijn vader plotseling dat er iets vreemds gaande was. Hij hield abrupt op met werken en gebaarde ons om stil te zijn.
Het was nu pikdonker, en ik kon alleen de donkere contouren van de bomen zien tegen de sterrenhemel. Plotseling verschenen er drie heldere vuurballen in de lucht. Het waren als perfecte vurige bollen die langzaam door de nachtelijke hemel zweefden. Het was een magisch en tegelijkertijd beangstigend gezicht.
Mijn neefje kon zijn opwinding niet bedwingen en riep: “Kijk daar!” terwijl hij naar de vuurballen wees. Op dat moment gebeurde er iets dat ons allen versteld deed staan. De vuurballen vertraagden hun beweging en leken op ons neer te kijken. Een zachte vrouwenstem klonk in de lucht, fluisterend en tegelijkertijd doordringend: “Zet je handen op elkaar… je moeder…” Er volgde een stortvloed van woorden die we niet begrepen.
We zaten verstijfd van angst, met rillingen over onze ruggen. We durfden geen woord te zeggen terwijl de vuurballen langzaam verder in de nacht verdwenen.
Hoewel ik later begreep dat deze wezens ‘azema’s’ werden genoemd in onze folklore, blijft het een mysterie. Wat ik wel zeker weet, is dat ik met eigen ogen heb gezien en gehoord wat anderen alleen maar als legendes beschouwen. En tot op de dag van vandaag blijft dit avontuur een van de meest onvergetelijke momenten uit mijn jeugd, vol mysterie en verbazing.
Ingezonden door Anoniem
Creatief Recht: ML
#Azemas #BosAvontuur #MysterieInDeNacht
Dit verhaal komt mij heel erg bekend voor , ik ben hierdoor ziek geworden .Heb hetzelf niet gezien maar bleek dat er ooit 40 jr geleden zo een vuurbal op mij te zijn afgekomen . Mijn moeder en Zusje zag dit achter mij verschijnen en verdween zo gauw als hij gekomen was .🙄