#SpukuTorie 1212015 Ik ben verpleegkundige en werkt alleen met terminale zieke patiënten. Mijn nieuwe klant was een mevrouw van 87 jaar, die alleen thuis woonde en het liefst ook thuis wilde sterven. Zij had kanker. Zij was in haar laatste fase van het ziekteproces. Om 22:45 uur, kwam ik bij het huis aan en haar schoondochter deed de deur open. Op het moment toen ik voor de deur stond, wist ik gelijk al dat ik iets mee zal maken de komende nacht. Ik voelde een stomp in mijn maag, alsof ik heel even naar adem snakte. Stilletjes deed ik mijn gebedje en stapte de woning binnen. Haar schoondochter kwam erg onvriendelijk over, ze was bot en kortaf tegenover mij. Ik bleef vriendelijk en professioneel, omdat dit tot mijn werk hoorde. Zij gaf mij een korte uitleg over de gang van zaken en stelde mij voor aan haar schoonmoeder, Mevrouw Elonoira. Na een half uur vertrok de schoondochter naar haar eigen huis en bleef ik alleen met mijn cliënt.
Mevr. E. had ontzettend veel te vertellen. Ze vertelde mij over haar leven als verloskundige in Suriname en Nederland. Zij was erg aardig en bleef maar tegen mij zeggen: “Mi gudu, mi schatje kom maar bij me op de kamer. Slaap maar bij mij op de slaapbank, want ik heb een bed voor je klaargezet”. Kamer was erg krap. Daarop antwoordde ik: “Nee mevr. Elonoira, ik slaap niet want ik moet wakker blijven tot de volgende ochtend voor het geval u mijn nodig mocht hebben. Maar ze bleef maar aandringen. Op een gegeven moment zei ze: “Okay mi gudu, als je moe wordt en toch bij me wil zitten mag dat. Goed?” “Ja mevrouw Elonoira, is goed, zal ik doen”, zei ik vriendelijk terug. Vervolgens maakte ik mevrouw klaar voor de nacht en hielp haar in bed, want ze was ook slecht ter been. Ik pakte haar kussens en schudde deze zodat ze wat comfortabel in bed lag. Terwijl ik de kussens in mijn hand vasthield, zag ik allerlei dingen onder haar kussens zoals een schaar, kruisjes, kaarten van Moeder Maria en van Jezus Christus en nog veel meer. Ik vroeg haar toen: “Waarom hebt u dit allemaal onder uw kussen?” Ze antwoordde: “Wel mi gudu, dis na fu bescherm mi srefi fu takru sani, om ze weg te houden.” Ik zei toen tegen haar: “Als u in God geloofd, hoeft u niet bang te zijn, want Hij zal over u waken.”
Het verbaasde mij eerlijk gezegd niet, want mijn intuïtie zei al genoeg. Ik kwam in veel huizen en heb regelmatig dingen meegemaakt. Veel huizen hebben “hun dingen”, vandaar dat het niet zo nieuw was voor mij. Was alleen erg nieuwsgierig wat voor nacht het zou worden, omdat het al zo ongemakkelijk aanvoelde sinds mijn komst. Gauw viel mevrouw in een diepe slaap. Ik liep toen de woonkamer binnen en voelde hetzelfde gevoel als bij mijn binnenkomst. Constant kreeg ik kippenvel en nu leek het erger te zijn geworden. Ik keek toen een beetje rond in de woonkamer en merkte op dat het vol beelden zat. Naast de televisie stonden er 2 grote zwarte poppen, zo groot als een kind van 10 jaar. Verder zaten er een hele hoop kaarsjes her en der verspreid en aan de wand ontzettend veel foto’s. Het voelde in elk geval niet prettig aan. De huiskamer zag er ook erg stoffig uit. Ik pakte mevrouw haar dossier om deze door te nemen wat ze allemaal aan medicamenten gebruikte. Later in de avond deed ik nog een controle bij mevrouw, maar deze lag vast te slapen. Nadat ik echt alles had gedaan, besloot ik de televisie aan te zetten en zat op de bank precies tegenover die twee zwarte poppen die naast elkaar stonden. Ze stonden beide aan weerszijden van de televisie. Maar ik voelde me niet goed. Ik kreeg sterk het gevoel dat ik bekeken werd van top tot teen. “Kennen jullie het gevoel als iemand naar je kijkt en als je toevallig om kijkt, blijkt het ook zo te zijn?”
Het was inmiddels 3:02 uur toen ik naar een spannende film keek van Steven Seagel. Plots en uit het niets voelde ik een koude wind die door mijn lichaam heen raasde. Alsof ik een klap kreeg over mijn hele lichaam. Ik had een klein dekentje op me schoot gezet omdat het huis koud aanvoelde, maar deze schoof tot aan mijn voeteneind alsof iemand het van mij wegtrok. Opeens kreeg ik het gevoel alsof ik verdronk, snakte naar lucht en bemerkte aan mezelf dat ik aan t hyperventileren was. Dit gevoel was nieuw voor mij. Maar ondanks al die lastige momenten, was ik nog helder en bij zinnen. Ik sloot mijn ogen toen en begon te bidden en ik bestrafte alles om me heen met het bloed van Jezus. Ik was niet bang, maar meer geschrokken en boos. Ik dacht: “Hoe durf je mij lastig te vallen in mijn werk.” Toen ik wilde opstaan, begon de ellende pas echt. Ik had heel veel moeite met opstaan, mijn benen voelde zo zwaar aan en het leek alsof een zwaargewicht persoon tegen me aandrukte. Mijn hele lichaam voelde aan alsof er tonnen bakstenen erop waren gezet. Ik merkte op dat mijn ogen halfopen waren toen ik probeerde rechtop te zitten en te staan. Ik merkte in mijn ooghoeken dat er iets daar stond. Ik probeerde te kijken maar mijn zicht werd wazig. Ineens zag ik iets voor mijn voeten staan en ik keek het recht in de ogen aan. Het gaf me direct koude rillingen over mijn hele lichaam. “Er stond een zwarte jongen, die de gelijkenissen had van die pop naast de televisie. Het had grote glazige en glanzende ogen die mij doordringend aanstaarden.” Maar ik zag dat zijn voeten eigenlijk niet op de grond waren…het zweefde. De blik in de ogen van het ding was duidelijk af te lezen dat het boos was en dat het wilde dreigen. Het had een wit hemd en een zwarte broek aan. Ik vocht om op te staan en het lukte. Ik liep met moeite richting de kamer van mijn cliënt, maar ik werd steeds teruggeduwd en getrokken door de entiteit. Het leek alsof ik de slaapkamer niet in mocht. In mezelf begon ik weer te binnen en keek de entiteit ook diep in de ogen aan. Terwijl ik probeerde te lopen naar de kamer van mevrouw, verscheen de entiteit in de deuropening van de kamer. Opeens kwam er een boosheid in me en ik begon te schelden van zo-heb-je-me-niet. “Ik ben niet gekomen om lastiggevallen te worden of om gestoord te worden in mijn werk. Ik ben hier voor mevrouw Elonoira. In de Naam van Jezus, laat ME NU MET RUST!!”…Ik begon toen te praten tegen de entiteit: “Denk je dat ik niet wist dat jij daar huisde…in die pop…denk je dat ik bang van je ben…ik ben niet bang voor je.” Intussen voelde ik mijn lichaam trillen en zwaar aanvoelen. Het leek alsof ik door m’n benen zou zakken, maar ik hield vol. Uiteindelijk kwam ik aan in de slaapkamer dat op een hele lange weg leek, terwijl het in totaal slechts 1 minuut geduurd had. Ik had dit door omdat ik direct naar de klok had gekeken. Het was toen pas 3.03 uur.
Bij de deuropening van de slaapkamer van mevr. Elonoira, stond er een stoel en ging daarop zitten met een telefoon in mijn hand. Ik stuurde met moeite een bericht naar mijn zus of ze een gebedje wil opsturen en tegelijkertijd wil mee bidden, omdat ik mijn gebeden even in mijn hoofd kwijt was en in een vervelende situatie zat. Mijn zus begreep me gelijk, maar plotseling ging mijn telefoon uit, het scherm werd zwart. Mijn telefoon was net opgeladen, dus aan de batterij zou het niet kunnen liggen. Opeens voelde ik de entiteit naar me staan, maar dit keer was het niet zichtbaar. Het duwde tegen de rechterzij van mijn schouder terwijl ik zat en ik mijn verwarrend gebeden deed. Ik bleef zo door bidden en mompelde dat “het” weg moest. Mijn hoofd voelde wel erg zwaar aan. Na een tijdje zitten op die stoel kwam ik weer tot mezelf en voelde ik me weer de oude. Mijn telefoon ging plotseling weer aan en na een uurtje kreeg ik een gemiste oproep van mijn moeder. Ik berichtte haar dat ik aan het werk was en dat ze mijn zus moest opbellen, want die moest haar wat vertellen…ik kon niet openlijk praten, snap je.
De dag brak aan en het werd 7 uur. Ik hoorde de voordeur opengaan en haar schoondochter kwam binnen lopen. Ik groette netjes en liep naar mijn auto toe en reed naar huis terug, met een zwaar gevoel op mijn maag. Intussen had mijn zus m’n moeder in het kort verteld wat ik had ervaren in de nacht. De volgende dag belde ik mijn moeder op. Aan haar stem kon ik horen dat ze ongerust en geschrokken was en ik, niet wetende dat ze op hetzelfde tijdstip ook iets had meegemaakt. Zij vertelde me dat ze in haar slaap het gevoel kreeg alsof ze vastgebonden werd en geen kant op kon. Ze hoorde stemmen. Ze bad maar haar mond werd dichtgesnoerd, ze kon niet wakker worden, maar uiteindelijk is dat met veel moeite wel gelukt. Ik voelde een steek in m’n maag en dacht: “Dit kan niet waar zijn.” Precies op hetzelfde tijdstip is wel toevallig. Of was het helemaal geen toeval. Het bleef me de hele dag bij. Waarschijnlijk heeft mijn moeder gevoeld wat ik meemaakte. We worden op 1 dag jarig trouwens.
Vervolgens belde ik mijn vader en vertelde hem over mijn ervaring van de afgelopen nacht en het enige wat hij zei was: “Meisje je heb een sterke geest.” Hij vertelde me toen dat sommige mensen poppen vullen met entiteiten om over hun huis te waken of deze te gebruiken voor bepaalde doeleinden. Hij vroeg mij wat ik ga doen, gezien ik de komende nacht weer bij die mevrouw moet zijn. Ik zei dat ik terug ga, omdat het mijn werk is en niks mij moet lastigvallen, daar ben ik niet van gediend. Mijn vader zei dat ik moet doen wat mijn gevoel mij ingeeft en voorzichtig moest zijn.
Die 2e nacht ben ik weer geweest en die schoondochter verwelkomde mij zo enthousiast. In mijn ogen haast “overdreven”. Ze zei dat haar schoonmoeder mij erg aardig vindt en mij alleen als verpleegster wil die haar komt helpen in de nacht. Ze gaf ook door dat haar jongste zwager langs zou komen om te overnachten bij mevrouw Elonoira, omdat hij vanuit hier heel vroeg zou moeten vertrekken voor een afspraak. Vervolgens ging ik naar mevr. Eonoira, want die wachtte op mij in haar kamer en intussen was de schoondochter vertrokken. Ik groette heel vrolijk alsof er niks aan de hand was. Zij groette terug: “Ija mi gudu ie doroh hoe gaat met je etc…” Na onze groet begon mevr. Elonoira uit haar zelf te zeggen: “Mi gudu ala suma ab deng egi sani ini deng oso” (ieder persoon heeft hun eigen ding in huis) Hindoestani, Jampanesi, Snesie…. Ik keek haar aan en vroeg toen: “Sort’ sani?” Mevrouw Elonoira zei toen: “Dingen toch…voor in huis. Bijvoorbeeld voor rijkdom, geluk en om andere dingen aan te trekken.” Ik zei toen direct: “Ma, blaka s’ma ab’ den sani tu.” Maar daarop gaf ze helemaal geen antwoord. Ze vroeg me om gelijk in bed geholpen te worden. Toen ik klaar was met alles, liep ik direct de woonkamer binnen, regelrecht naar de zwarte poppen en keek ze in hun ogen aan: “Ik ben er weer. Val me niet lastig, wat je reden ook mag zijn…ik ben niet hier voor jou maar voor mevrouw Elonoira…Ik heb geen zin in gevecht, anders bestraf ik je in de naam van de Almachtige.”
Zo zat ik weer op de bank en heb de hele nacht niks vervelends meegemaakt tot ik afgelost werd door haar schoondochter. Ik vernam toen dat de zorg plotseling was gestopt. Maar de familie gaf wel door aan het bureau dat ze mij per se wilden hebben als de zorg weer wordt gestart. Toen de zorg na een tijdje weer was herstart, vroegen ze inderdaad naar mij. Ik heb toen direct geweigerd te werken voor ze. Mijn gevoel zei me dat mevrouw Elonoira zeker kwam te overlijden en dat die “entiteit” een andere plek wilde. Ik weigerde. Vanaf die dag heb ik me 2 weken lang kapot moe gevoeld, emotioneel en al mijn energie was op. Ik vernam van het bureau dat mevrouw Elonoira was overleden.
Ik werk zelfstandig en heb mijn eigen onderneming. Ik begeleid en verpleeg kankerpatiënten tot hun laatste dagen (terminaal zieken), die graag thuis willen sterven. Dit verhaal is in Nederland gebeurd.
En die jongen, die de gelijkenissen had van die pop…die heb ik nooit meer gezien.