Mijn naam is Lucy en woonde voor een korte tijd aan de Stoelmanstraat, dicht bij de brug van de Gongrijpstraat. Het was een onrustige avond, en de slaap leek ver te zoeken. Ik kon gewoon niet slapen. Om drie uur ’s ochtends kon ik niet langer in bed liggen woelen. In plaats daarvan besloot ik op te staan en wat schoonmaakwerk te doen. Mijn keuken was het doelwit van deze onverwachte wroko-bakru.
Terwijl ik de keuken aan het schoonmaken was, realiseerde ik me dat het keukenraam half open stond, zodat er wat frisse lucht binnen kwam. De luiken waren half gesloten, waardoor ik naar buiten kon kijken, maar slechts gedeeltelijk. Mijn jaloezieën had ik omhoog gelaten.
Na het schoonmaken van het aanrecht, wilde ik een flesje schoonmaakmiddel in het onderste keukenkastje plaatsen. Terwijl ik boog om dat te doen, keek ik automatisch naar buiten. Mijn blik viel op de achtertuin, waar iets ongewoons gebeurde. “Mi ai tuka nanga wan san’.”
Ik zag een gestalte staan, maar in eerste instantie dacht ik dat het mijn eigen schaduw was, veroorzaakt door het licht op het achterterras. Maar toen ik beter keek, besefte ik dat het niet mijn schaduw was. Het was een vrouw met zwart haar, gekleed in het wit. Haar schouders waren omhoog getrokken, terwijl haar onderkaak los leek te hangen.
Ik knipperde met mijn ogen en keek nog eens. Het was geen truc van het licht; het was een echte vrouw. Mijn hart bonkte in mijn keel, en voordat ik er erg in had, ontsnapte een luide kreet uit mijn mond: “A MPP YERE!”
De vrouw keek me aan met een glimlach op haar gezicht en gleed langzaam in de richting van de schutting die onze tuin scheidde van die van de buren. Ze leek volgens mij te zweven.
Ik haastte me naar de badruimte om haar te blijven volgen. Vanuit het raam van de waskamer zag ik haar zweven, zweven als een geest. Ik rende terug naar de keuken en stormde de trap op naar de slaapkamer om vanuit daar een beter zicht te krijgen, maar ze was verdwenen. Ik kon haar nergens meer zien.
Ik besloot de politie niet te bellen; het was te onwerkelijk, te moeilijk om uit te leggen.
De volgende dag sprak ik mijn buurman aan en vroeg hem of hij iemand had gezien in onze achtertuin. Hij lachte en schudde zijn hoofd. “Nee,” zei hij, “ik denk dat ik je wel heb horen schelden.”
Toen vertelde ik hem wat ik had gezien, en zijn lach verdween. Hij keek me ernstig aan en zei: “Welkom in de buurt.”
Ik heb na het voorval slechts enkele maanden daar gewoond. Nu is het mooie witte huis helemaal verlaten. Er woont volgens mij niemand in.
Het bleek dat de buurt gebouwd was op een oude begraafplaats. En wat ik had gezien, leek wel een ontmoeting met het bovennatuurlijke. Haar gezicht en die grijns staan nog steeds op mijn netvlies gebrand, een herinnering aan die vreemde nacht die ik nooit zal vergeten.
Ingezonden: Anoniem
Creatief Recht: LK
#Mysterie #Bovennatuurlijk #Ontmoeting #Verhaal #Begraafplaats
Ik hb ook zoiets meegemaakt. Ik bleef ongeveer 30 jr geleden in een huurhuis aan de Gongrijpstraat dichtbij de brug, een woning achter die winkel.
Ik bleef samen met mijn moeder in die woning.
Op een avond werd ik wakker omdat k dacht dat mijn moeder iets zocht in mijn kamer. K ben gaan zitten op het bed en terwijl k mijn ogen wreef om beter te zien vroeg ik of ze wat zocht. Ze bleef even staan, keek nr me en gaf geen antwoord. De volgende morgen liep k gelijk naar mn moeders kamer om haar te vragen of ze gisteravond in mn kamer was en waarnaar ze zat te zoeken. Het eerste wat me opviel is dat ze niet dezelfde witte kleding aan had als gisteravond. “Had je geen wit hemd aan” vroeg ik mn moeder. En “Nee” was haar antwoord. Ze zei me dat hetvwaarschijnlijk “dat ding” van het huis is want ook voor mn moeder is ze te voorschijn gekomen.
Op Crepie zag ik als kind ook van alles, was te nieuwsgierig als ik s’avonds laat huilende jankende honden hoorde, piepte dan door de houten jaloezies, schrok me altijd enorm, ik zag altijd een grote witte laken in golvende bewegingen vanuit de Nwe om de hoek de Oude Crepie binnen vliegen. En de honden maar janken, kippevel kreeg ik als dat golvende laken stil stond. Ik kroop gelijk onder de dekens met en begon gelijk te bidden. Als ik mijn ma de volge de dag vertelde wat ik gezien had, pakte ze een printa bezem, sloeg me een paar keer ermee en deed movotakkie. En owee als je weer zo nieuwsgierig gaat doen. Je moet je niet bemoeien met wat er S’nachts buiten gebeurd. Vroeger was deze plek een oude begraafplaats. Dat hoorde ze van de hele oude bewoners uit de buurt. Dus na 18.00 mochten we ook niet meer naar buiten. Of naar buiten kijken. Ik keek graag naar de sterren bij helder nachten.
Geloof er helemaal niets van. Surinamers hebben volgens hun zeggen praktisch allemaal bovennatuurlijke ervaringen gehad. Ook mijn ex. Heb haar maar in haar waarde gelaten met haar fantasieverhalen. Interessantdoenerij meer niet. Er ia niets onverklaarbaars tussen hemel en aarde. Ik geloof het pas als ik het zelf heb meegemaakt.
Op Crepie zag ik als kind ook van alles, was te nieuwsgierig als ik s’avonds laat huilende jankende honden hoorde, piepte dan door de houten jaloezies, schrok me altijd enorm, ik zag altijd een grote witte laken in golvende bewegingen vanuit de Nwe om de hoek de Oude Crepie binnen vliegen. En de honden maar janken, kippevel kreeg ik als dat golvende laken stil stond. Ik kroop gelijk onder de dekens met en begon gelijk te bidden. Als ik mijn ma de volge de dag vertelde wat ik gezien had, pakte ze een printa bezem, sloeg me een paar keer ermee en deed movotakkie. En owee als je weer zo nieuwsgierig gaat doen. Je moet je niet bemoeien met wat er S’nachts buiten gebeurd. Vroeger was deze plek een oude begraafplaats. Dat hoorde ze van de hele oude bewoners uit de buurt. Dus na 18.00 mochten we ook niet meer naar buiten. Of naar buiten kijken. Ik keek graag naar de sterren bij helder nachten.